Wywiad z Marią Morawską

21 czerwca 2018 r. zmarła Maria Morawska, jedna z pierwszych członkiń naszego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. W kwietniu br. Krystyna Kamińska przeprowadziła ostatnią rozmowę z Marią Morawską, włączoną później do Księgi Pamiątkowej wydanej z okazji 25-lecia UTW „Marzenia nie odchodzą na emeryturę”. Przypominamy tę rozmowę.

Od początku z UTW

– Przeczytałam w „Gazecie Lubuskiej”, że miałaś legitymację członka Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Gorzowie z numerem pierwszym. Gratulacje!
– To drobna pomyłka. Legitymację z pierwszym numerem dostała inicjatorka UTW – Jadwiga Wiszniewska, dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Pomocy Społecznej, z numerem drugim miał Alfred Kielak, a ja z numerem trzecim.
– Trzeci numer to także dowód, że byłaś przy narodzinach Uniwersytetu. Jak do niego trafiłaś?
– Na początku 1993 roku o tworzącym się Uniwersytecie powiedział mi Bogdan Kunicki, który potem sprawował funkcję przewodniczącego Rady Programowej. Byłam wtedy w bardzo złej kondycji fizycznej i psychicznej, bo niespełna trzy miesiące wcześniej niespodziewanie zmarł mój mąż. Bogdan, przyjaciel mojego męża, uznał, że włączenie się do pracy w Uniwersytecie wypełni mi pustkę, da nowe kontakty z ludźmi.
– Chyba miał rację.
– Tak. Od razu zaproponowałam, że zajmę się pracą sekretariatu, czyli zapisywaniem chętnych, rozmowami z nimi itd. Biuro UTW początkowo mieściło się nad klubem „Lamus”, w pokoju użyczonym przez Gorzowskie Towarzystwo Naukowe. Przyznaję, że dość krótko zajmowałam się papierami, bo wprowadzono nowe zasady, ale ja już byłam pełnoprawnym członkiem.
– …z wysokim numerem legitymacji. Jaki numer legitymacji przypadł Marii Gwozdowskiej, najważniejszej osobie dla początków gorzowskiego UTW?
– Maria Gwozdowska była naszym rektorem, osobą najważniejszą. Nie wiem, czy w ogóle miała legitymację. Wtedy ona i UTW to była jedność. – Pamiętasz pierwszą inaugurację?
– Bardzo dobrze. Odbyła się w dużej sali stowarzyszenia PAX na rogu ulic Chrobrego i 30 Stycznia. Bogdan Kunicki miał wykład o Sokratesie, zagrała nam orkiestra pod dyrekcją Szczepana Kaszyńskiego, było dużo życzliwych przemówień i życzeń na przyszłość. Najważniejsze jednak – na pewno dla mnie – było spotkanie wielu osób, które miały ochotę uczestniczyć w wykładach i zajęciach sekcji, poszerzać swoją wiedzę, po prostu otwierać się na świat. Wielu członków UTW już wcześniej znałam, niektórych dopiero poznawałam. Uniwersytet dał mi nowe cele i nowe towarzystwo.
– Wykłady były wówczas obowiązkowe?
– Nie pamiętam, aby ktoś sprawdzał listę obecności, ale po pierwsze zawsze były ciekawe, a po drugie – wypadało na nich bywać.
– Jakie sekcje wybrałaś?
– Wszystkie. Bardzo dobrze wspominam zajęcia sekcji historyczno-literackiej z Mieczysławem Miszkinem, który o literaturze wiedział wszystko i umiał niezwykle ciekawie opowiadać. Szkoda, że zmarł tak wcześnie. Oczywiście od razu zapisałam się do sekcji turystycznej Alfreda Kielaka, bo jeździłam na wycieczki przez niego prowadzone i wiedziałam, że jest znakomitym przewodnikiem po kraju i świecie. Chodziłam na zajęcia z medycyny niekonwencjonalnej, bo wtedy na nią była moda. Tam dowiedziałam się dużo o zasadach zdrowego żywienia. Systematycznie uczestniczyłam w zajęciach sekcji gimnastycznej. Spośród języków obcych wybrałam język francuski, a prowadzącego lektorat Tadeusza Fronia wszyscy bardzo polubiliśmy.